Krzesło Cassina 699 Superleggera

Cassina 699 Superleggera

Krzesło jesionowe

Rodzaj: Krzesło
Projektant: Gio Ponti
Rok produkcji: 1957

Opis

Najważniejszy element katalogu Cassiny od 1957 roku, Superleggera reprezentuje doskonały wynik między twórczą wyobraźnią architekta Gio Pontiego a doskonałością produkcyjną Cassiny, niekwestionowaną ikoną, która jest zarówno chwilą, jak i hołdem do tradycyjnych umiejętności rzemieślniczych. Superleggera demonstruje konstruktywną waleczność rzemieślników MedaMade: wyzwanie, przed którym stanęli, polegające na wykonaniu bardzo lekkiego krzesła, zostało pokonane dzięki nogom Superleggery o przekroju zaledwie osiemnastu milimetrów, a całość ważyła zaledwie 1700 gramów! 
Podczas gdy rama wykorzystuje naturalną lekkość i elastyczność drewna jesionowego, obramowanie siedzenia jest z drewna bukowego, które jest bardziej gęste i mocniejsze. Elementy drewniane są wytwarzane maszynowo i ręcznie wykańczane, klej nakładany jest pędzlem, nadmiar jest wycierany, a siedzisko ręcznie tkane. W ten sposób wiedza rzemieślnicza i innowacje przemysłowe łączą się w coś, co moglibyśmy nazwać „przedmiotem pierwszorzędnym”, opartym na tradycjach wytwarzania krzeseł w Chiavari w Ligurii w północnych Włoszech. Superleggera jest dostępna zarówno w wersji klasycznej lub z kolorowymi nogami, jak i z wyściełanym siedziskiem. 

Krzesło „superleggera” ze stelażem i siedziskiem dostępne w wersjach:
. stelaż z naturalnego jesionu lub lakier w kolorze białym lub czarnym, siedzisko z trzciny indyjskiej;
. stelaż z jesionu naturalnego, jesionu bejcowanego na biało lub czarno z otwartymi porami z wyściełanym siedziskiem, tapicerką z tkaniny lub skóry;
. stelaż z lakierowanego drewna jesionowego biało-czarnego z wyściełanym siedziskiem, tapicerowany wyłącznie białą lub czarną skórą.

Gio Ponti

Giovanni Ponti, lepiej znany jako Gio Ponti, urodził się w Mediolanie 18 listopada 1891 roku i po ukończeniu szkoły klasycznej zapisał się na Wydział Architektury Politechniki Mediolańskiej, ale ukończył studia dopiero pod koniec I wojny światowej. wojna, w której mimo wczesnego słabego zdrowia służył na froncie i z której zabrał kilka odznaczeń, liczne akwarele swoich towarzyszy broni i wspomnienia architektury Palladia, którą widział jako żołnierz. Po wojnie był blisko grupy „mediolańskich neoklasyków”. Po ukończeniu Politechniki w Mediolanie ożenił się z Giulią Vimercati. Mieli czworo dzieci: Lisę, Giovannę, Giulio e Letizię i ośmioro wnucząt. Pracował z fabryką ceramiki Richard-Ginori (do 1938), co dało początek nowemu rodzajowi produkcji. Zaprezentował klasyczne dzieła z porcelany i majoliki na I Międzynarodowej Wystawie Sztuk Zdobniczych w Monza w 1923 roku. Tutaj Ponti poznał krytyka Ugo Ojettiego, który później stał się punktem odniesienia dla jego rozwoju zawodowego. Dom przy Via Randaccio, pierwszym domu zaprojektowanym przez Pontiego, w którym również mieszkał. Swoją pierwszą praktykę otworzył u architekta Emilio Lancii (1927-1933). Jego „klasyczna formacja”, jak ją określił, i zamiłowanie do sztuki malarskiej (chciałby zostać malarzem) były początkiem wczesnego idiomu Ponti. Centralnym elementem jego stylu było nowe podejście do tematu domu. Były to lata Willi Bouilhet w Garches w Paryżu, w której łączył architekturę, wystrój wnętrz i dekorację. Założył wraz z Gianni Mazzocchi pismo „Domus”. „Domus” był wyjątkowym ustnikiem, za pomocą którego można formułować i popularyzować nowe idee projektowe i architektoniczne. Koncepcja „włoszczyzny” wraz z bliskimi teoriami racjonalistycznymi doprowadziła go pod koniec lat dwudziestych do stworzenia pierwszych „typowych domów” zwanych emblematycznie „Domus”.Gio Ponti był wielbicielem krytyka Edoardo Persico. Pamiętnymi epizodami z tej fazy były zaangażowanie Pontiego w wystawy Triennale w latach 1930, 1933 ("jego" Triennale), 1936, 1940 i 1951 Rozpoczął współpracę z "fabryką Luigiego Fontany" (rok później "Fontana Arte", która przejmie kierownictwo artystyczne). Po zakończeniu jego zawodowej współpracy z Emilio Lancią, wraz z ukończeniem budowy wieży Rasini na Corso Venezia w Mediolanie, jego przyjaźń z malarzem Massimo Campiglim zaczęła się rozwijać. nabiera coraz większego znaczenia. Rozpoczyna współpracę z Antonio Fomaroli i Eugenio Soncini (1933-1945).Współpraca ta doprowadziła do wielu ważnych projektów i konstrukcji: budynków szkolnych (Szkoła Matematyki na kampusie Uniwersytetu Rzymskiego oraz Wydział Pisma i Dziekanaty Uniwersytetu w Padwie), biurowce (budynek Montecatini) i budynki mieszkalne (Marmont House w V.le Gustavo Modena w Mediolanie i Villa Donegani w Bordighera). Te lata przyniosły również ogromny sukces w meblach, w dziedzinie, w której łączył funkcjonalną efektywność z formalną elegancją. Rozpoczyna pracę dydaktyczną na kursach projektowania wnętrz, wyposażenia i dekoracji na Politechnice w Mediolanie (od 1936 do 1961).< br /> Ponti poznał Bernarda Rudofsky'ego. Rozpoczęła się kolejna faza projektowania, charakteryzująca się odniesieniami do ideału architektury śródziemnomorskiej i promowaniem zbieżności między sztuką a przemysłem. Opuszczając tymczasowo „Domus”, Ponti stworzył czasopismo „Stile”. Jego rola jako redaktora do 1947 roku dała mu kolejną okazję do szerzenia kultury artystycznej i architektonicznej, będącej częścią jego próby stworzenia nowej „kultury życia domowego”. zainteresowanie sztuką dekoracyjną (współpraca m.in. z Venini i De Poli), a także malarstwem i scenografią.We wczesnych latach powojennych z jednej strony był intensywnie zaangażowany (zarówno w teorii, jak i praktyce) w tę problematykę rekonstrukcji, a z drugiej odnowienia własnego języka formalnego: objętość ustąpiła miejsca. Stałym zajęciem tego okresu było poszukiwanie jasności i płynności przestrzennej. W 1952 roku praktyka Ponti, Fornaroli, Rosselli W 1954 r. Ponti wynalazł nagrodę Compasso d'Oro iw tym samym roku był zaangażowany w tworzenie dla swojego partnera i zięcia Alberto Rosselli z magazynu „Stile Industria”. „fi nieskończona forma” stała się kluczowa dla wszystkich jego prac, od najmniejszego projektu produktu do najwspanialszego dzieła architektury, teorii skodyfikowanej w jego ukochanym „kształtu diamentu”. Jego praca w meblach osiągnęła szczyt dzięki tak zwanym „zorganizowanym ścianom” i kompozytowym meblom. Wynalazki te znalazły przykładowe zastosowania w jego niezwykłych willach z początku lat pięćdziesiątych: Villa Planchart i Villa Arreaza w Caracas; Villa Nemazee w Teheranie. W 1956 zbudował swoje powszechnie uznane arcydzieło: wieżowiec Pirelli. W 1957 Ponti opublikował „Pochwała architektury”, esej w formie pamiętnika. zaprojektował dom przy Via Dezza, sąsiadujący z pracownią, w której odtąd miał mieszkać, w mieszkaniu będącym wyrazem jego „kultury życia”, jego pasji i tematów. Jego budynki sakralne, mediolańskie kościoły San Francesco z 1964 roku i San Carlo Borromeo z 1966 roku były dowodem tendencji do dematerializacji i wyczekiwali niektórych jego prac w nadchodzącej dekadzie. W latach 60. Ponti odwrócił swoją uwagę od Ameryki Łacińskiej na Wschód, wybudował budynki ministerialne w Islamabad w Pakistanie i willę dla Daniela Koo w Hongkongu oraz zaprojektował szereg ważnych frontów domów towarowych w Singapurze, Hongkongu i Eindhoven w Holandii . Gdy zbliżał się do osiemdziesiątki, Gio Ponti wciąż tworzył zapadające w pamięć dzieła, w tym przede wszystkim Katedra w Taranto (1970) i ​​Muzeum Sztuki w Denver: jego architektura przybrała teraz formę cienkiej perforowanej blachy. Malował też na pleksiglasie, składał się z cienkiej jak wafel blachy i projektował tkaniny, podłogi i fronty. Dominował kolor. Zmarł w domu przy Via Dezza w Mediolanie, 16 września 1979 r.

Filmy

Tagi

Cassina, Gio Ponti, Krzesła, Stoły i krzesła, Krzesło, Krzesła w stylu współczesnym, Krzesła designerskie, Krzesła drewniane, Krzesła z włókien naturalnych, Krzesła jesionowe, Krzesła z otwartym oparciem