Purho – z włoską duszą połączoną z międzynarodowym charakterem – jest nowym protagonistą włoskiego designu. Założona w 2012 roku przez dyrektora generalnego Andreę Dotto, której celem jest urzeczywistnienie potencjału mariażu szkła z Murano i współczesnego designu, Purho jest teraz w stanie sprzedawać produkty wynikające z rzetelnych badań opartych na obserwacji aktualnych gustów i nowych kreatywnych języków widzianych przez pryzmat. tradycji szklarskiej z Murano.
Rezultatem, porównywalnym do ćwiczenia syntezy, w którym niewiele jest wyjątków od dekoracji, jest gama tematyczna kolekcja eleganckich produktów charakteryzujących się wyraźnym wzornictwem z zaledwie kilkoma dekoracjami: wyróżniają się ich krzywe i wyraźnie geometryczne linie, których główną cechą jest kolor w jego czystości. Rzeczywiście, istnieje dwadzieścia jeden specjalnych kolorów i wybór specjalnych niuansów, które składają się na gęstą paletę energetyczną dostępną do personalizacji i produktów na zamówienie.
Oprócz szkła z Murano dostępne są również wyrafinowane tkaniny, metale szlachetne i lakierowane szkło do nowa generacja produktów, w których szklanym przedmiotom i oświetleniu towarzyszy limitowana edycja wyrafinowanych stołów i konsol o niekonwencjonalnym designie.

Genesis Elementem szkła weneckiego jest zasadniczo dwutlenek krzemu używany jako środek do produkcji szkła oraz krzemionka – lub piasek, choć w przeszłości zamiast niego stosowano sproszkowane kamyki kwarcowe – jako środek topiący. Ten ostatni pozyskiwano kiedyś z popiołu roślin przybrzeżnych, a dziś dzięki węglanowi sodu lub węglanu potasu.
Wapń jest również używany jako stabilizator wraz z dodatkowymi minerałami mającymi na celu zabarwienie, odbarwienie, zmętnienie i uszlachetnienie oraz innymi materiałami, które dają specyficzne cechy szkła. Wszystkie te elementy są dokładnie ważone w pomieszczeniu składu.
Mistrzowie dmuchacze budzą się o godzinie 3 nad ranem, aby dokonać kontroli koloru, czyli stworzyć prototypy koloru szkła, który chcą uzyskać. Po zestaleniu rozbijają je i sprawdzają, czy rozbite części są identyczne.
Istnieją różne techniki obróbki szkła, takie jak „filigranowe” dmuchane szkło (filigrana) i obrabiane na gorąco szkło mozaikowe (murrina) uzyskane za pomocą bitów z kolorowego szkła. Kiedy te kawałki są czerwone i czarne, pasta szklana nazywa się avventurina. Inną techniką jest „incalmo”, a Paolo Crepax jest jej najwyższym mistrzem.
„Incalmo” polega na spawaniu dwóch gorących kawałków dmuchanego szkła, które muszą pasować do siebie otwartymi bokami i wzdłuż dwóch krawędzi o równym obwodzie w zamówienie jednego przedmiotu złożonego z dwóch kolorów i/lub dwóch różnie obrobionych części. W końcowym etapie szkło schładza się do 600°C, a na koniec do temperatury pokojowej. Czas potrzebny do całkowitego ochłodzenia zależy od grubości szkła.