DE PAS D'URBINO LOMAZZI

Produkty projektanta: De Pas D'Urbino Lomazzi

Współpraca Paolo Lomazziego z Jonathanem De Pasem i Donato D'Urbino rozpoczęła się w 1966 roku. W latach 60-70 zainteresowali się tworzeniem mebli i tymczasowej architektury przy użyciu zaawansowanych przemysłowo materiałów i technologii. Zaprojektowali i zbudowali szereg konstrukcji pneumatycznych dla Pawilonu Włoskiego na Wystawie Światowej w Osace, 14. Triennale w Mediolanie oraz dla Eurodomus. W 1967 zaprojektowali nadmuchiwany fotel o nazwie Blow i od tego czasu pracują w dziedzinie wzornictwa przemysłowego.
Zaplanowali i wybudowali budynki przemysłowe i mieszkalne oraz rozszerzyli swoją uwagę na różne obszary produktów przemysłowych: wyposażenie domu i biura, oświetlenie, elektronika, armatura łazienkowa itp. Ich projekty zostały wykonane przez znane firmy takie jak: Acerbis, Alessi, Artemide, BBB Bonacina, Bellato-Pallucco, Bonacina Pierantonio, Bonaldo, Cassina-Marcatre, Driade, De Padova, Giannini, Lualdi Porte, Lumina Italia, MDF Italia, Naos, Valli & Valli, Poltronova, Quattrocchio, Roboty Scavolini, Stilnovo, Tonelli, Zanotta, Zerodisegno, Roset, Koizumi, Santa & Cole.
Od 1970 roku brali udział w wielu wystawach, m.in. Triennale, Eurodomus, „Italy : The New Domestic Landscape” w MOMA w Nowym Jorku w 1972 roku, Bio w Lublanie oraz w wielu wystawach objazdowych Compasso d'Oro i ADI.
Projektowali wnętrza i obiekty dla kilku prestiżowych instytutów ucji: lampy rytualne dla Muzeum Jerozolimskiego, wystawy SAD w Paryżu (1985 i 1987), stoisko ONZ na XVII Triennale (1988), oprawy dla „Italianische Mobel Design 1950/80” na wystawie Staadtmuseum w Kolonii (1982) i SIAL w Paryżu (1992) na zlecenie ICE.
W 1983 roku zasiadali w Komitecie Naukowo-Organizacyjnym Kongresu ICSID. Otrzymali wiele uznania i wiele nagród, w tym Compasso d'Oro 1979, Bio 7 (1977) i Bio 9 (1981) w Lublanie, zdobywca Design Award 1998 w Hanowerze, Wallpaper Design Awards „Best Domestic Design " w 2009 r.
Ich prace znajdują się w kolekcjach projektowych kilku muzeów, m.in.: Museum of Modern Art i Brooklyn Museum of Art w Nowym Jorku, The Denver Art Museum w Kolorado, Philadelphia Museum of Art, Victoria and Albert Museum w Londynie, Design Museum w Londynie, Kunstgewerbe Museums w Zurychu i Berlinie, Staatliches Museum fur angewandte Kunst w Monachium, Centre Pompidou w Paryżu, Muzeum Jerozolimskie w Izraelu, Triennale w Mediolanie i Vitra Design Museum w Weil-am-Rhein.
Literatura historyczna poświęcona włoskiemu wzornictwu oraz główne międzynarodowe publikacje na temat architektury i wzornictwa dokumentują ich pracę. Artykuły o ich twórczości opublikował m.in. „Japan Interior Design” w 1977 roku. W 1989 Rima Editrice opublikowała monografię Fabio Conti De Pas D'Urbino Lomazzi. W 2011 roku ich praca została poświęcona kolejnej pełniejszej monografii zatytułowanej De Pas D'Urbino Lomazzi autorstwa Daniele Baroni i Santino Limonta dla typów RDE - Ricerche Design Editrice. Hachette opublikowała monografię swoich prac w 2011 roku. Kolejne monografie dedykowane pracowni
przez Vanni Pasca (De Pas, D'Urbino e Lomazzi. Il gioco e le legole, 2012), Maria Teresa Feraboli (L'archivio dello Studio De Pas, D'Urbino, Lomazzi, „I Quaderni del CASVA”, nr 13, 2012 i Opere e progetti, 2013).
W 1987 roku w świątyni Daikaku-Ji w Kioto zainaugurowano wystawę "De Pas, D'Urbino, Lomazzi", a w 1992 roku. W 1992 roku w IZM Koizumiego zorganizowano wystawę monograficzną zatytułowaną "Three Voice Choir". galeria w Tokio. W 2011 roku w galerii Lanificio Conte di Schio (VI) ISAI (Istituto Superiore Architettura Interni Pier Giacomo Castiglioni) z Vicenzy zorganizował kolejną monograficzną wystawę pod tym samym tytułem, świadczącą o działalności firmy. „Gra i reguły” to tytuł monograficznej wystawy poświęconej ich twórczości przez Triennale w Mediolanie w 2012 roku. Kolejna wystawa została zorganizowana w 2012 roku w Politecnico di Milano: „La' freschezza dell'idea”. De Pas, D'Urbino, Lomazzi ”. Wystawa w Galerii Arcadia została zorganizowana w 2013 roku w Genewie.
Archiwum rejestrujące ich pracę zostało uznane przez Ministra Kultury i Aktywności za " szczególnie interesujące" . Został przekazany w 2010 roku firmie CASVA (Centro di Alti Studi sulle Arti Visive) w Mediolanie w celu konserwacji i konsultacji.
Jonathan De Pas zmarł w 1991 roku. D'Urbino i Lomazzi kontynuowali współpracę do 2017 roku. Teraz kontynuują swoją działalność na własną rękę.
Działalność projektowa Paolo Lomazziego idzie w parze z nauczaniem na Wydziale Wzornictwa Politechniki Mediolańskiej w latach 2001-2007, IUAV Venice w latach 2005-2010, ISAI Vicenza w latach 2010-2015.
W 2018 roku otrzymał nagrodę ADI Compasso d'Oro Career.